Son zamanlarda kimsenin hayatının normal olmadığı gibi benimde değil. Aktif bir şekilde her gün çok şey okumama, araştırmama, üzerinde bir çok yorumum olmasına rağmen son yazımdan bu yana 17 gün geçtiğini görüyorum. Kolay kolay her yerde okuyabileceğimiz, gördüğümüz hatta görmekten sıkıldığımız şeyleri yazmaktan keyif almıyorum.
Son zamanlarda bir çok gündemin ana konusunun “artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak!” olduğunu fark ettim. Zaten hiç bir zaman olanlardan sonra eskisi gibi olamadığımız gerçeğini göz önünde bulundurursak eğer bunca yaşanan olaydan sonra eskiye dönmek hayal olurdu. Eskiye dönmek isteğimiz genellikle insanın yaşama içgüdüsünden geldiğini düşünüyorum. Bilindik, alışıldık olması her zaman bizi daha güvende hissettiriyor. Yeninin daha iyi olabileceğini düşünsek de olmama riski soru işareti oluşturuyor.
Genelde gördüğüm şeylerin paniğine kapılan birisi değilim. Genel olarak sakin bir yapım var. Bu virüs olayı başladı başlayalı bir çok panik yaptırma amacı ya da kendince farkındalık yaratmak isteyen insanların paylaşımlarını okuyup soru işaretine kapılmadım. Hep daha detaylı okuma, araştırma gereği duydum. Ama şunu fark ettim. İlk günlerde Sayın Sağlık Bakanı’nın açıklamalarındaki sayıları hayretle izliyor, sayı şu olmuş diyordum.
Son zamanlarda bunu artık sanki her akşam 120 kişinin ölmesi gerektiği, ortalama 5000 kişinin hasta tanısı konması gerektiğini düşünür gibi herhangi bir işle uğraşırken bunu hayatımızın yeni normalini inceliyor halde kendimi buldum. İnsan alışıyor mu bilmiyorum. Tek bildiğim var, hayatını kaybeden insanları tanımadığımız zaman yani ateşin düştüğü yerde olmadıkça insanlar acının farkına varmıyor. 120 kişi hayatını kaybetti denildiğinde, vefat sayısı en düşük halde tutuluyor dediğinde sanki sevinilmesi gereken bir şeymiş gibi algılanıyor. Buna şükürler olsun, çok daha fazla olabilirdi, değil. Ama ölen kişilerden birinin özelinde bir haber paylaşıldığında o acının biraz daha farkına varıyoruz. O acı bizim çevremizden birinde olduğunda daha çok farkına varıyoruz. Galiba bu insanın kendi yapısı, bu nasıl değişir hiç bir fikrim yok.
Bunun yanında mühendislik eğitimini uzaktan alıyor, her ne kadar fazla ödev verildiğini düşünsem de,genel yapı olarak insanlardan biraz farklı yaklaşıyorum ve çoğunlukla coğrafi konum açısından eksik gördüğüm okulumun uzaktan eğitim konusunda yapı ve sistemlerini bir çok okula göre daha hazır halde bulundurması, çok fazla sorun yaşatmamasını kutluyorum. Kafamın bir yerinde bu dönemler bitip gittiğinde soracağım sorulardan biri eğer eğitim böyle devam edebiliyorsa tekrar geri neden dönmek zorundayım?
Genel olarak yaşadığım bir sorun var ki oda belirsizlik. İnsan ne kadar plansız yaşamaya alışık olsa bile yarını görmeden, tahmin edemeden hayatına aynı rutininde devam edemiyor. Ben normalde aşırı plan yapan birisi olmadığımı düşünüyordum, bu dönemde yapan birisi olduğumu anladım. Yani eskiden de günlerce belki evden çıkmadan tüm işlerimi halledip; mutlu, huzurlu şekilde hayatıma devam edebilirken belirsizliğin verdiği bir kasvet havası varmış.
Pazartesilerden kaçıp, cumaların gelmesini aradığımız günlerden, amacımızın ne olduğu ya da günlerin hiç bir önemi olmadığı döneme jet hızıyla geçiş yaptık sanırım.
Uzman olan olmayan herkesin bir fikri var. Şöyle olursa böyle olacak. Öyle ilerlerse böyle olacak. Böylede şöyle.. Ama yapılan bir araştırmada insanlara bu salgın etkisinin azalışı ile ne zaman normal yaşamımıza dönebileceğimiz sorulmuş Twentify tarafından; geçen ay yapıldığında %62 ilk 6 ay içinde düzelebileceğini düşünürken, bir ay sonra %57’lik bir kısım son 6’ay içerisinde düzelebileceğini düşünüyor hale gelmiş.
Sizce ne zaman biter bu olaylar ya da biter mi? Biraz daha özelleştirelim soruyu peki, bittikten sonra ne kadar süre daha normal yaşama geçebilmek için çabalayacağız? Oluşabilecek sorunlar neler olabilir? Bunları nasıl aşabiliriz? Yasak zamanında ailesi tarafından zorunlu dışarı çıkarılmış bir çocuğa polis görüldüğünde saklanmasını söyleyen ailesiyle beraber ilerde ne gibi sorunlar yaşayabilir?
Bu konularda uzman birisi değilim ama sadece herkes gibi bir yorum yapabilirim; artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak!